Σου χει τύχει καμιά φορά να ακούς μουσική και να νιώθεις πως θέλεις να κλάψεις; Ακόμα και να το έχεις κάνει; Χωρίς να μπορείς να προσδιορίσεις ακριβώς το γιατί… Δεν πειράζει, δεν χρειάζεται να ξέρεις, λένε, η μουσική ξέρει! Η μουσική ξέρει πολλά, υπεράνω χώρου, χρόνου, γλώσσας, χρώματος…
Από τη νυχτερινή Βαρκελώνη λοιπόν, μουσικές, εικόνες και σκέψεις ανακατεύονται και ταξιδεύουν στο χωροχρόνο, με τη βραχνή φωνή του Tom Waits και τις μελαγχολικές μελωδίες των Radiohead, στις σκοτεινές γωνιές της Jubilee street και στο κέντρο της Αθήνας, πιο παλιά. Συναυλίες των Διάφανων Κρίνων και των Τρυπών και βόλτες μ’ ένα κλεμμένο ποδήλατο… Κάπου εκεί στην πλατεία, ενώ έχεις κλείσει τα τριάντα (κι ας ήσουνα δεκάξι πάντα) εξακολουθείς ν’ αναζητάς αυτό το φως που δεν σβήνει ποτέ… Το ξημέρωμα πλησιάζει και μέσα στη βιομηχανική του σιωπή, ενώ ξέρεις πως η αγάπη θα μας κάνει κομμάτια, δεν μπορείς να μην πεις «άφησέ με να ρθω μαζί σου», μ’ ένα electric-σμένο δάκρυ…
Τα υπόλοιπα, Δευτέρα και Τετάρτη τα μεσάνυχτα, ή αλλιώς ξημερώματα Τρίτης και Πέμπτης. Γιατί «όσα χιλιόμετρα κι αν μας χωρίζουν, την ίδια δύση κοιτάμε, ίδια πονάμε και τα βράδια ξενυχτάμε μαζί»…
Anna Gatz
Spread The Troll